Na tientallen jaren zoeken, twijfelen, vechten, worstelen, opgeven, wanhopen, verdriet veroorzaken, lijden kwam Empathie op mijn weg… wat een ontdekking!!!

Eindelijk niet meer ‘alleen’ in gesprek met mijn moordende innerlijke criticus, jawel er deed een andere ‘wijze’ externe stem , nl. die van Empathie zijn intrede…. Aanvankelijk niet heel welkom, we hadden het toch jarenlang ‘goed’ met zijn beidjes, ik als bange slaaf, mijn innerlijke criticus als machtige heerser!
Empathie ontkrachtte zijn supprematie, wat hij te vertellen had was alles behalve de waarheid, erger nog: vernietigende onzin!
Op het dagcentrum leerde ik de valse kneepjes van zijn strategie, de grote leugens waarin hij me deed geloven, de denkfouten die ik maakte te onderkennen.
NEEN, anorexia is niet enkel een immens probleem van eten of niet eten!
Het is maar één van de trucjes van de innerlijke criticus om me in zijn macht te houden, me te kneden naar zijn hand, mijn eigen ‘ik’ te doen verliezen…

Het eten in gemeenschap was voor mij een enorme uitdaging.
Er werd mij op een zeer liefdevolle, milde manier duidelijk gemaakt dat er niks ‘mis’ was met het eten van een lekker, gezond, mooi slaatje, bereid volgens de normen van de voedingsleer. Ik kreeg al vlug een gevoel van ‘veiligheid’, er kon me niets gebeuren, mijn innerlijke criticus had het hier niet alleen voor het zeggen, er was een andere stem die me juist aanmoedigde en niet ontmoedigde… die stem kwam van de lieve mensen rondom mij. En jawel , mijn innerlijke criticus gaf zich niet zo maar gewonnen, hij bood felle weerstand, wou me niet verliezen… maar bij ieder maaltijd bij Empathie slonk zijn macht, dankzij het oeverloze geduld, het grote begrip, de ontroerend milde aandacht…
Ik had een veilige haven gevonden, hier voelde ik me sterk! (Hoe heerlijk, tongstrelend kon een chocolaatje zijn…)
Geleidelijk aan breidde ik mijn ‘actireradius’ (t.t.z. vechtend voldoende en lekker eten) verder uit, wat bij Empathie kon moest ook elders mogelijk zijn!
Mijn innerlijke criticus werd meer en meer monddood gemaakt…, jawel hoor hij is er nog, maar of ik naar hem wil luisteren, daar beslis IK zelf over!!!

Dankjewel EMPATHIE, woorden schieten te kort !

Na een reeks opnames op psychiatrische afdelingen en 2 héél langdurige opnames op een afdeling eetstoornissen verspreid over een 5-tal jaren ben ik gelukkig bij vzw “empathie” terechtgekomen waar ik nu reeds anderhalf jaar ambulant word begeleid.
Eindelijk word ik er mij nu van bewust wat er met mij “aan de hand” is en ben ik vooral “bewust” van wat een eetstoornis is.
Ik besef hoe hard ik moet vechten om ze onder controle te krijgen . Iedere dag ervaar ik met veel vallen en opstaan dat ik de juiste weg bewandel terwijl het vooral veel inzet en moed vergt.
En toch, omringd door de warme mensen van “empathie”, mijn naaste familie en sommige vrienden waarvoor ik een grenzeloze bewondering heb, besef ik dat het de moeite waard is!
Stapje per stapje maak ik mij nu los van dat valse gevoel van veiligheid dat een opname mij gaf.
Hierdoor voel ik dat er nog een toekomst voor mij is weggelegd, welke mij stilaan meer ademruimte en vrijheid van keuze geeft en vooral echte oplossingen biedt.
M (53 jaar)

“Elisa’s gewicht duikelde in een razend tempo naar beneden en we beseften dat we dit niet alleen meer konden dragen. We wouden haar ook niet loslaten of alleen in het ziekenhuis achterlaten, we wisten wat we niet wouden. Ze was zo bang en haar denken zo verstoord. Vzw Empathie gaf ons de steun en warmte die we nodig hadden om Elisa te blijven ondersteunen ondanks onze gevoelens van radeloosheid en onmacht. ‘Samen’ vochten we met haar tegen haar ziekte met steun van de artsen, therapeuten, familie, andere meisjes met anorexia en hun ouders. Het was de meest verschrikkelijke en verscheurende periode in ons le ven maar ook een periode van intense verbondenheid en nederigheid voor het leven. We zijn zo blij dat het nu beter gaat.”

C, Gent